Dichlorodifluorometan (R-12) to czynnik chłodniczy stosowany w starszych systemach chłodzenia. Analiza jego właściwości termicznych i wpływu na środowisko.
Dichlorodifluorometan | Czynnik chłodniczy R-12: Właściwości termiczne
Dichlorodifluorometan, znany również jako R-12, jest syntetycznym związkiem chemicznym należącym do grupy chlorofluorowęglowodorów (CFC). Wykorzystywany był szeroko jako czynnik chłodniczy w lodówkach, zamrażarkach i klimatyzatorach, zanim jego produkcja została stopniowo ograniczana ze względu na negatywny wpływ na warstwę ozonową. Poniżej przedstawiamy kluczowe właściwości termiczne R-12, które sprawiają, że był on tak popularnym środkiem chłodzącym.
Właściwości termiczne R-12
- Temperatura wrzenia: Dichlorodifluorometan ma temperaturę wrzenia wynoszącą około -29,8°C przy standardowym ciśnieniu atmosferycznym (101,3 kPa). Ta niska temperatura wrzenia jest jednym z powodów, dla których R-12 był szeroko stosowany jako czynnik chłodniczy.
- Ciepło parowania: Ciepło parowania R-12 przy temperaturze 0°C wynosi około 158 kJ/kg. Jest to ilość energii wymagana do zmiany fazy substancji ze stanu ciekłego w parę bez zmiany temperatury.
- Pojemność cieplna: Cieplna pojemność właściwa cieczy R-12 wynosi około 0,91 kJ/(kg·K), a dla pary wynosi około 0,72 kJ/(kg·K). Oznacza to, ile energii trzeba dostarczyć lub odebrać, aby podnieść lub obniżyć temperaturę czynnika o 1°C.
- Współczynnik przewodzenia ciepła: Dla fazy ciekłej wynosi on około 0,063 W/(m·K) przy 25°C, co oznacza, jak efektywnie R-12 przewodzi ciepło.
- Entalpia parowania: Entalpia parowania to ilość energii potrzebna do zamiany 1 kg cieczy w parę. Dla R-12 przy temperaturze wrzenia wynosi około 136 kJ/kg.
Ze względu na powyższe właściwości termiczne, R-12 był bardzo wydajnym czynnikiem chłodniczym, pozwalającym na efektywną wymianę ciepła w systemach chłodzących. Niestety, jego wpływ na warstwę ozonową spowodował konieczność zastąpienia go bardziej przyjaznymi dla środowiska alternatywami, takimi jak R-134a czy R-600a.
Pomimo tego, że R-12 nie jest już produkowany ani używany na szeroką skalę, zrozumienie jego właściwości termicznych pozwala lepiej zrozumieć działanie starszych systemów chłodniczych oraz podstawy działania nowszych, bardziej ekologicznych czynników chłodniczych.